|
Язык:
Беларускi
Біблія (Евангелле і Апостал) на беларускай мове. Пераклад Біблейскай камісіі Беларускай Праваслаўнай Царквы.
| |
Раздзел 1 | |
| 1:1 | Іакаў, раб Бога і Госпада Іісуса Хрыста, – двана́ццаці кале́нам, якія ў рассе́янні: ра́давацца. |
| 1:2 | За вялікую радасць прыма́йце, браты мае́, калі трапля́еце ў розныя спаку́сы, |
| 1:3 | ве́даючы, што выпрабава́нне вашай веры ўтвара́е цярплівасць; |
| 1:4 | цярплівасць жа павінна мець вынік даскана́лы, каб вы былí даскана́лымі і беззага́ннымі, не ма́ючы ні ў чым недахопу. |
| 1:5 | Калі ж каму з вас не хапа́е мудрасці, няхай про́сіць у Бога, Які дае ўсім шчодра і без папрокаў, – і будзе да́дзена яму́. |
| 1:6 | Але няхай просіць з вераю, ніколькі чым не сумнява́ючыся, бо хто сумнява́ецца, той падобны да марской хва́лі, якую вецер гоніць і шпурля́е; |
| 1:7 | няхай жа не спадзяе́цца такі чалавек атрыма́ць нешта ад Госпада. |
| 1:8 | Чалавек з раздво́енай душою – няўсто́йлівы на ўсіх шляха́х сваіх. |
| 1:9 | Няхай жа ганары́цца брат прынíжаны ўзвы́шанасцю сваёю, |
| 1:10 | а багаты – прынíжанасцю сваёю, бо ён знікне, як кве́цень на траве; |
| 1:11 | узышло́ спякотнае сонца і ссушы́ла траву, і кве́цень яе апа́ла, і хараство́ вы́гляду яе знікла; так і багаты на шляха́х сваіх звя́не. |
| 1:12 | Блажэ́нны чалавек, які вы́трывае спакусу, бо, прайшоўшы выпрабава́нне, ён атрыма́е вянец жыцця́, які паабяца́ў Гасподзь тым, хто лю́біць Яго. |
| 1:13 | Пры спакушэ́нні няхай ніхто не кажа: «Бог мяне спакуша́е»; таму што Бог не можа быць спаку́шаны злом, і Сам не спакуша́е нікога, |
| 1:14 | а кожны спакуша́ецца сваёю пажа́днасцю, якая яго прыва́блівае і зама́ньвае; |
| 1:15 | потым пажа́днасць, зача́ўшы, нараджа́е грэх, а ўчы́нены грэх нараджа́е смерць. |
| 1:16 | Не абма́нвайцеся, браты́ мае́ ўзлю́бленыя: |
| 1:17 | усякае добрае дая́нне і ўсякі даскана́лы дар сыходзіць звыш, ад Айца свяцíлаў, у Якога няма змяне́ння і нават це́ню пераме́нлівасці. |
| 1:18 | Ён пажада́ў і нарадзíў нас сло́вам ісціны, каб мы сталі нейкім пача́ткам Яго стварэ́нняў. |
| 1:19 | Дык вось, браты мае́ ўзлю́бленыя, няхай кожны чалавек будзе хуткі да слу́хання, няспе́шны да гаварэ́ння, няспе́шны да гневу, |
| 1:20 | бо гнеў чалавека не робіць яго праведным перад Богам. |
| 1:21 | Таму, адкла́ўшы ўсякую нечыстату́ і празме́рную зло́бу, лагодна прымíце пасе́янае слова, якое можа спасцí ду́шы вашы. |
| 1:22 | Будзьце ж выкана́ўцамі слова, а не толькі слухача́мі, якія ашу́кваюць саміх сябе. |
| 1:23 | Бо хто слу́хае слова і не выко́нвае, той падобны да чалавека, што разгляда́е ў люстэ́рку свой твар, які ма́е ад нараджэ́ння: |
| 1:24 | ён паглядзе́ў на сябе і адышо́ў – і адразу забыў, які ён. |
| 1:25 | Але хто спасцíгне закон даскана́лы – закон свабоды – і застане́цца ў ім, той, стаўшы не слухачо́м забы́ўлівым, а выкана́ўцам справы, блажэ́нны будзе ў дзе́йнасці сваёй. |
| 1:26 | Калі хто з вас думае, што ён набо́жны, і не стры́млівае свайго языка, а падма́нвае сэ́рца сваё, то набо́жнасць яго ма́рная. |
| 1:27 | Набо́жнасць чы́стая і беззага́нная перад Богам і Айцом – у тым, каб дагляда́ць сірот і ўдоў у го́ры іх і захо́ўваць сябе неапага́неным ад свету. |
