Язык:
Беларускi
Біблія (Евангелле і Апостал) на беларускай мове. Пераклад Біблейскай камісіі Беларускай Праваслаўнай Царквы.
| |
Раздзел 6 | |
6:1 См.: 🔗Мф. 13:54 🔗Лк. 4:16 | І выйшаў Ён адтуль і прыйшоў бацькаўшчыну Сваю, і за Ім ішлі вучні Яго. |
6:2 | І калі настала субота, пачаў Ён вучыць у сінагозе, і многія слухачы дзівіліся, кажучы: адкуль у Яго гэта? і што за мудрасць дадзена Яму, і як такія цуды творацца рукамі Яго? |
6:3 | Ці не цясляр гэта, сын Марыі і брат Іакава, Іасіі, Іуды і Сімана? І ці не сёстры Яго тут сярод нас? І спакушаліся аб Ім. |
6:4 | Іісус жа казаў ім: не бывае прарок без пашаны, хіба толькі на бацькаўшчыне сваёй, і ў родных сваіх, і ў доме сваім. |
6:5 | І не мог там ніякага цуду стварыць, толькі нямногіх хворых, усклаўшы на іх рукі, ацаліў. |
6:6 См.: 🔗Мф. 9:35 | І дзівіўся нявер’ю іх. І хадзіў па навакольных селішчах, навучаючы. |
6:7 | І паклікаўшы дванаццаць, пачаў іх пасылаць па двое і даў ім уладу над нячыстымі духамі. |
6:8 | І наказаў ім нічога не браць у дарогу, акрамя аднаго посаха: ні торбы, ні хлеба, ні медзі ў поясе; |
6:9 | але абувацца ў сандалі і не насіць дзвюх вопратак. |
6:10 | І казаў ім: калі дзе ўвойдзеце ў дом, заставайцеся ў ім, пакуль не пойдзеце адтуль; |
6:11 | і калі хто не прыме вас і не паслухаецца вас, то выходзячы адтуль, абтрасіце пыл з ног вашых у сведчанне ім. Праўду кажу вам: лягчэй будзе Садому і Гаморы ў дзень судны, чым гораду таму. |
6:12 | І, пайшоўшы, яны прапаведавалі пакаянне, |
6:13 См.: 🔗Іак. 5:14 | і дэманаў многіх выганялі, і памазвалі алеем многіх хворых, і ацалялі. |
6:14 | І дачуўся пра Іісуса цар Ірад, бо вядомым стала імя Яго, і казаў: гэта Іаан Хрысціцель з мёртвых паўстаў, і таму цуды дзеюцца ім. |
6:15 | Іншыя казалі: гэта Ілія, а іншыя казалі: гэта прарок ці як адзін з прарокаў. |
6:16 | А Ірад, пачуўшы, сказаў: гэта Іаан, якому я адсек галаву, ён паўстаў з мёртвых. |
6:17 См.: 🔗Лк. 3:19 | Бо сам Ірад паслаў схапіць Іаана і звязаў яго ў цямніцы з – за Ірадыяды, жонкі Філіпа, брата свайго, таму што ажаніўся з ёю. |
6:18 См.: 🔗Лев. 18:16 🔗Лев. 20:21 | Бо Іаан казаў Іраду: не належыць табе мець жонку брата твайго. |
6:19 | А Ірадыяда, гневаючыся на яго, жадала яго забіць, ды не магла. |
6:20 См.: 🔗Мф. 21:26 | Бо Ірад баяўся Іаана, ведаючы яго як чалавека праведнага і святога, і аберагаў яго, і шмат рабіў, слухаючыся яго, і з ахвотаю яго слухаў. |
6:21 | І настаў зручны дзень, калі Ірад у гадавіну свайго нараджэння ладзіў пір вяльможам сваім, тысячаначальнікам і старэйшынам Галілейскім, |
6:22 | і ўвайшла дачка Ірадыяды, і танцавала, і дагадзіла Іраду і тым, што ўзляжалі з ім. Сказаў цар дзяўчыне: прасі ў мяне чаго хочаш, і дам табе. |
6:23 | І пакляўся ёй: чаго ні папросіш у мяне, дам табе, хоць і паўцарства майго. |
6:24 | Яна ж выйшла і спытала ў маці сваёй: чаго прасіць? Тая адказала: галаву Іаана Хрысціцеля. |
6:25 | І яна адразу, паспешліва ўвайшоўшы да цара, прасіла, кажучы: хачу каб ты цяпер жа даў мне на блюдзе галаву Іаана Хрысціцеля. |
6:26 | І засмуціўся цар, але дзеля клятвы і тых, што ўзляжалі з ім, не захацеў адмовіць ёй. |
6:27 | І адразу, паслаўшы целаахоўніка, цар загадаў прынесці галаву яго. |
6:28 | Той, пайшоўшы, адсек яму галаву ў цямніцы і прынёс на блюдзе і аддаў яе дзяўчыне, а дзяўчына аддала яе маці сваёй. |
6:29 | І, дачуўшыся, вучні яго прыйшлі і ўзялі цела яго, і паклалі яго ў магілу. |
6:30 См.: 🔗Лк. 9:10 | І сабраліся апосталы да Іісуса і расказалі Яму ўсё: і што зрабілі, і чаму навучылі. |
6:31 | І сказаў ім: пайдзіце вы самі, асобна, у пустэльнае месца і адпачніце крыху. Бо многія прыходзілі і адыходзілі, так што і паесці ім не было калі. |
6:32 См.: 🔗Мф. 14:13 🔗Лк. 9:10 | І адправіліся яны ў пустэльнае месца на лодцы асобна. |
6:33 | І ўбачыў народ, як яны адплывалі, і пазналі іх многія, і пехатою з усіх гарадоў спяшаліся туды, і апярэдзілі іх, і сышліся да Яго. |
6:34 См.: 🔗Мф. 9:36 | І, выйшаўшы, убачыў Іісус мноства людзей і пашкадаваў іх, бо яны былі як авечкі без пастыра; і пачаў іх вучыць многа. |
6:35 | І калі быў ужо час позні, вучні Яго, падышоўшы да Яго, казалі: месца тут пустэльнае, і ўжо час позні, |
6:36 | адпусці іх, каб пайшлі ў навакольныя вёскі ды селішчы і купілі сабе хлеба, бо не маюць чаго есці. |
6:37 | Ён жа ў адказ ім прамовіў: вы ім дайце есці. І кажуць Яму: ці не пайсці нам купіць хлябоў дынарыяў на дзвесце і даць ім есці? |
6:38 | Але Ён гаворыць ім: колькі хлябоў маеце? Ідзіце і паглядзіце. І даведаўшыся, яны кажуць: пяць хлябоў і дзве рыбіны. |
6:39 | І загадаў ім рассадзіць усіх групамі на зялёнай траве. |
6:40 | І ўзляглі ў рады па сто і па пяцьдзесят. |
6:41 | І, узяўшы пяць хлябоў і дзве рыбіны, узвёўшы вочы на неба, благаславіў і пераламіў хлябы, і даваў вучням Сваім, каб разносілі ім, і дзве рыбіны падзяліў на ўсіх. |
6:42 | І елі ўсе і насыціліся. |
6:43 | І назбіралі кавалкаў хлеба дванаццаць поўных кашоў і рэшты ад рыбы. |
6:44 | А было тых, што елі хлябы, каля пяці тысяч мужчын. |
6:45 | І адразу прымусіў вучняў Сваіх увайсці ў лодку і адправіцца ўперад Яго на той бок да Віфсаіды, пакуль Ён адпусціць людзей. |
6:46 См.: 🔗Мф. 14:23 | І, адпусціўшы іх, пайшоў на гару памаліцца. |
6:47 См.: 🔗Iн. 6:16 | І як настаў вечар, лодка была пасярод мора, а Ён адзін на зямлі. |
6:48 | І ўбачыў іх, знясіленых веславаннем, бо вецер дзьмуў насупраць ім; і каля чацвёртай варты ночы наблізіўся да іх, ідучы па моры, і хацеў абмінуць іх. |
6:49 | Яны ж, убачыўшы, як Ён ідзе па моры, падумалі, што гэта прывід, і закрычалі. |
6:50 | Бо ўсе Яго бачылі і перапалохаліся. І адразу загаварыў з імі і сказаў ім: мацуйцеся, гэта Я, не бойцеся. |
6:51 | І ўвайшоў да іх у лодку; і вецер суняўся. І яны надзвычай былі ўзрушаныя ў сабе і здзіўляліся. |
6:52 См.: 🔗Мк. 8:18 | Бо не ўразумелі таго, што адбылося з хлябамі, бо сэрца ў іх было скамянелае. |
6:53 См.: 🔗Мф. 14:34 | І, пераправіўшыся, прыбылі ў зямлю Генісарэцкую, і прысталі да берага. |
6:54 | І калі выйшлі яны з лодкі, адразу людзі пазналі Яго , |
6:55 См.: 🔗Мф. 4:24 | і, аббегшы ўсё наваколле тое, і пачалі на пасцелях прыносіць хворых туды, дзе, па чутках, быў Ён. |
6:56 | І куды б ні прыходзіў Ён, у паселішчы, ці ў гарады, ці ў вёскі, на людных месцах клалі хворых і прасілі Яго, каб хоць да краю адзення Яго дакрануцца; і тыя, што дакраналіся да Яго, уратоўваліся. |